Tevens wordt er getest op Lafora en Poag

Lafora:

Lafora is een vorm van progressieve myoclopische epilepsie die voorkomt met name bij bepaalde rassen. Bij de Beagle en Teckels met name wordt deze vorm van epilepsie gezien. Deze vorm van epilepsie openbaart zich pas op latere leeftijd, zo rond de leeftijd van 5 a 6 jaar treedt het op. Vaak wordt het niet opgemerkt ondanks dat het een lijder is, mocht dat zo zijn.

"Poag"Glaucoom (verhoogde oogboldruk) bij de hond

Wat is glaucoom:

Bij glaucoom raakt een oog beschadigd door een verhoogde druk in het oog. Deze verhoogde druk in het oog ontstaat doordat kamerwatervocht niet meer uit het oog kan worden afgevoerd. Bestaat de verhoogde druk te lang, dan kan de hond daarvan blind raken aan dat oog.

Wat zijn de oorzaken voor glaucoom.

Dit kan komen door een erfelijke afwijking (primair glaucoom) of ten gevolge van een andere afwijking aan het oog zoals bijvoorbeeld een lensluxatie of ontstekingen van de iris (secundair glaucoom). Primair glaucoom is zeer zeldzaam bij de kat en wordt ook niet vaak bij de hond gezien.

Wat zijn de verschijnselen bij glaucoom.

Binnen een dag of een paar dagen ontstaat een zeer plotselinge drukverhoging in het oog. Hierdoor kunnen de volgende verschijnselen gezien worden:

• Pijnlijk oog
• Blauw-wittig hoornvlies
• Meer bloedvaten zichtbaar op het oog
• Een zeer wijde pupil die niet meer klein wordt als reactie op licht
• Minder of geen gezichtsvermogen
• Vergroot uitpuilend oog

Glaucoom bij de hond, duidelijk is de blauw-witte verkleuring van het hoornvlies
aan het linkeroog

Rassen waarbij glaucoom voorkomt

Primair glaucoom wordt vaker gezien bij de Basset Hound, Bouvier, Amerikaanse Cocker Spaniël, Husky en Entlebucher Sennenhund. Honden met primair glaucoom moeten van de fokkerij worden uitgesloten.

SPOED!

Als bij uw hond een oog acuut blind is of ‘blauw’ is, dient de hond op zeer korte termijn door uw dierenarts onderzocht en behandeld te worden!

Diagnose van glaucoom

Met een uitgebreid oogonderzoek én het meten van de oogboldruk, wordt de diagnose glaucoom gesteld.

Behandeling van glaucoom

De behandeling van glaucoom is afhankelijk van de oorzaak. De behandeling bestaat in eerste instantie uit toediening van oogdrukverlagende medicijnen. Vaak zal echter ook een operatie nodig zijn. Er is helaas een kans dat het oog ondanks snelle behandeling toch glaucoom blijft houden. In 50% van de gevallen wordt het oog met glaucoom uiteindelijk toch blind. En in 25% van de gevallen blijft het oog toch pijnlijk. Indien een dier niet goed gereageerd op de oogdrukverlagende medicijnen, dient het oog in totaal verwijderd te worden.

Wat is de prognose voor een hond met glaucoom.

Als er niet op zeer korte termijn wordt ingegrepen, is een oog met glaucoom binnen 2-7 dagen definitief blind.  Dieren waarbij toch besloten wordt het oog te verwijderen, kunnen zich uitstekend redden met één oog. Deze dieren zouden zonder verwijdering van het desbetreffende oog, continu pijn hebben gehad. Als een hond glaucoom vertoont aan één oog, is het raadzaam om het andere oog ook te laten onderzoeken. Als er sprake is van de erfelijke vorm, dient het andere oog alvast met oogdrukverlagende druppels behandeld te worden en is het verstandig om de hond regelmatig op controle te laten komen. 

Clear = vrij
Carrier = drager
Affected = lijder
Vrij =  de ziekte zal zich niet tonen of dragen, simpelweg om dat ze vrij is van de ziekte.
Drager = de ziekte zal zich niet openbaren, maar is wel drager van de ziekte.
Lijder =  heeft deze ziekte en de ziekte zal zich vroeg of laat zich openbaren.

De laatste drie combinatie van de foto hier boven, zullen nooit gebruikt worden!
Dat is niet bevorderlijk voor het ras of elk ander ras.

Ik krijg vaak de vraag welke riem mogen we gebruiken.
Vele willen een tuigje gebruiken en weten niet wat de consequenties daarvan zijn.
Als u de link aanklikt legt een fysiotherapeut en dierenarts  u uit wat de 
nadelen zijn van een tuig en wat de gevolgen zijn.

Wat zijn hormonen?

Hormonen zijn boodschappers in het hondenlijf. Ze maken communicatie mogelijk tussen de miljarden cellen waaruit het hondenlijf bestaat. Onder invloed van hormonen doorlopen honden, net zoals mensen, de puberteit. Deze begint als de hond tussen de zes en de twaalf maanden oud is, afhankelijk van de grootte van de hond en wat individuele verschillen. Honden zijn pas volledig fysiek en mentaal volwassen als ze anderhalf tot drie jaar oud zijn.
Er zijn veel verschillende soorten hormonen. De hormonen waar het tijdens de puberteit om draait zijn geslachtshormonen. De verhouding waarin deze hormonen aanwezig zijn in het hondenlijf verschilt tussen reuen en teven, vandaar deze benaming. Geslachtshormonen worden vooral geproduceerd in de testikels van de reu en de eierstokken van de teef. Voor reuen is testosteron veruit het belangrijkste hormoon. Na de puberteit is de concentratie testosteron, op wat schommelingen na, redelijk constant. Voor teven zijn oestrogenen en progesteron belangrijk. Deze hormonen komen vrij in een bepaalde cyclus, waardoor teven gemiddeld iedere zeven maanden loops worden. Geslachtshormonen reguleren niet alleen de voortplanting, maar vervullen ook andere belangrijke functies in het lichaam. Ze hebben bijvoorbeeld invloed op het energieniveau en de gemoedstoestand en ze dragen bij aan gezonde botten en weefselvernieuwing.
 

Castratie en sterilisatie

De puberteit gaat soms hand in hand met de keuze de hond te laten castreren of steriliseren. Hoewel bij teven standaard wordt gesproken over sterilisatie, is die term eigenlijk niet correct. Bij teven worden namelijk de eierstokken verwijderd en soms ook de baarmoeder. Bij verwijdering van organen is castratie de juiste term voor de ingreep, ongeacht het geslacht van het dier. Teven worden dus net zoals reuen gecastreerd. Bij reuen gaat het daarbij om verwijdering van de testikels. Castratie kan bij beide geslachten zowel de gezondheid als het gedrag beïnvloeden.
 

Effecten van castratie op gezondheid

Voor teven is het voorkomen van gezondheidsproblemen de meest voorkomende reden voor castratie. Castratie vermindert namelijk de kans op melkkliertumoren en baarmoederontsteking. Beide kunnen ontstaan door langdurige inwerking van oestrogenen en progesteron, de geslachtshormonen van teven. Hoe eerder de teef gecastreerd wordt, hoe kleiner de kans op melkkliertumoren en baarmoederontsteking.
 
Naast positieve effecten zijn er ook negatieve effecten van castratie: bij gecastreerde reuen en teven komen orthopedische problemen vaker voor dan bij intacte honden. Het gaat dan bijvoorbeeld om heup- en elleboogdysplasie en scheuring van de kruisband. Daarbij komen tumoren op plaatsen buiten het geslachtsstelsel, zoals de botten, de milt en de blaas, vaker voor bij gecastreerde honden.
 
Voor gezonde reuen heeft castratie meer nadelen dan voordelen. Voor gezonde teven is de keuze lastiger. Melkkliertumoren en baarmoederontsteking komen relatief vaak voor en kunnen ernstige gevolgen hebben. Het voorkomen van deze gezondheidsproblemen is een belangrijk argument voor castratie. Hier tegenover staan de eerder genoemde nadelen, waardoor je ook kunt besluiten om je teef intact te laten. Als je je teef wel laat castreren, wacht dan tot na de tweede loopsheid, om de kans op nadelen te verkleinen en de teef en reu zijn uitgroeit.

 
Effecten van castratie op gedrag

De invloed van castratie op gedrag kan sterk wisselen. Vanuit wetenschappelijk onderzoek is hierover weinig bekend. Teven worden zelden gecastreerd vanwege ongewenst gedrag. Er zijn indicaties dat castratie teven wat feller kan maken, waardoor voorzichtigheid geboden is bij teven die al vrij fel zijn.
 
Reuen worden wel vaak gecastreerd vanwege ongewenst gedrag. Hierbij is het belangrijk om na te gaan of het ongewenste gedrag daadwerkelijk wordt veroorzaakt door hormonen. Schijn kan bedriegen! Rijgedrag kan bijvoorbeeld veroorzaakt worden door hormonen, maar het kan ook voortkomen uit stress. In dat geval vermindert het niet na castratie. Een goede gedragstherapeut kan helpen inschatten of castratie het gewenste effect zal hebben. Ben vooral voorzichtig bij castratie van onzekere reuen. Een afname van testosteron kan de onzekerheid namelijk verergeren. In overleg met een gedragstherapeut en dierenarts kan eventueel een chemische castratie gebruikt worden om het effect van castratie als het ware te testen. Bij chemische castratie wordt een implantaat gebruikt, dat na bepaalde tijd zijn werking verliest.
 

 
De Basset Hound is een vreemde weg gegaan, zoals uit zijn geschiedenis zal blijken. Het is een jachthond van Franse herkomst, met een Frans / Britse naam (het Franse woord "bas" betekent laag).
Over de herkomst van de Basset Hound lijkt er niet een éénduidig verhaal te zijn. Sommige deskundigen menen dat hij van oosterse herkomst is en denken dat zijn voorouders in de periode van de kruistochten uit Constantinopel naar Europa zijn meegebracht.
Het lijkt echter veel aannemelijker dat de Basset Hound afstamt van de Franse Basset d'Artois, die ruim 100 jaar geleden in Engeland terechtkwam en daar werd gekruist met verschillende rassen, met name de Beagle en de Bloedhond. Het is niet erg waarschijnlijk dat de laag op de benen staande Franse Basset al voor de 19e eeuw buiten Frankrijk wijd verspreid waren. De eerste Franse Bassets die in Engeland werden geïmporteerd (dat wil zeggen waarvan schriftelijke bewijzen zijn gevonden), waren twee honden genaamd Basset en Balle. Ze werden in 1867 door Lord Galway aangekocht. Vanaf die tijd werden er diverse fokprogramma's opgesteld. Dit liep bijna uit tot een niet gewenst resultaat. Het is de zeer bekwame fokker Millais geweest, die nieuw bloed invoerde door de kruising met de bloedhond. Het resultaat van deze kruising is de "huidige" Basset Hound.

Herkomst

Over zijn herkomst (oosterse of Franse), is men het misschien niet eens, maar één ding is zeker; in de 16e eeuw bestonden al Basset Houndachtige honden, getuigen deze gravure uit het werk van Jacques du Fouilloux uit 1661.
Rond 1900 werd er in Engeland regelmatig geshowd met de Basset Hound. Op een gegeven moment begon het showtype van de Basset Hound af te wijken van het jachttype, dat lichter en beweeglijker was. Jagers hadden vooral belangstelling voor het sportieve type, terwijl fokkers die speciaal showhonden fokten zich meer bezig hielden met de schoonheidsaspecten. Deze kloof mondde in 1911 uit in de oprichting van de Masters of Basset Hounds Association.
De fokkerij van de gebroeders Heseltine hield de Basset Hound ook na de Eerste Wereldoorlog in stand. Hun lijnen drukten gedurende een flink aantal jaren een duidelijke stempel op het gehele ras. De fokkerij maakte vervolgens in Engeland gedurende de Tweede Wereldoorlog een dieptepunt door. Na afloop van de oorlog was het aantal Basset Hounds sterk afgenomen. Miss Peggy Keevil was de enige die trachte het ras in stand te houden. Zij was genoodzaakt om Franse honden te importeren die voor dit doel geschikt waren. Zij vond drie goed gebouwde Bassets Artésien-Normand. De gedwongen kruisingen hadden bijna geen invloed op het type. Er werd gezegd dat zonder deze gewaagde stap, het ras in de naoorlogse periode groot gevaar zou hebben gelopen te verdwijnen.
In mei 1954 werd in Londen een nieuwe Basset Hound Club opgericht, o.a. met medewerking van Miss Keevil. Vanaf dat moment begon de fokkerij gestaag op te bloeien.